Ank Smits-den Ouden (1932-2013) 

euritmiste  

Ank den Ouden werd op 30 april 1932 geboren in Rotterdam, als oudste van vier kinderen. Op haar achtste verhuisde zij naar Den Haag. Zij bezocht het Gymnasium Haganum. Ank was muzikaal aangelegd en speelde cello. Op haar vijftiende maakte ze de stap naar het Haags Jeugdorkest, waar Hans Smits eerste cellist was. Vier jaar later trad zij met hem in het huwelijk en ging zij werken bij de VVV. Gezamenlijk volgden ze de stoomcursus van de lerarenopleiding aan de vrije school in Den Haag. Ank kreeg daar euritmieles van Nora von Baditz en Elisabeth Knottenbelt. In 1961 leerde ze Cara Groot kennen, die in Dornach aan de Eurythmie-Bühne verbonden was en in Den Haag verbleef om als invaller aan de bovenbouw van de vrije school euritmielessen te geven. Ank nam deel aan een cursus bij haar, raakte enthousiast en wilde zelf ook euritmiste worden. Op advies van Cara Groot ging ze naar Lea van der Pals in Dornach, waar ze direct in het tweede jaar kon beginnen.

Na afsluiting en diploma keerde zij terug naar Nederland en gaf kleuterlessen aan de Vrije School Den Haag en avondcursussen. Zij sloot zich aan bij de 'woensdaggroep', onder leiding van Astrid van Wageningen en Wil Stigter. Zij gaf vanaf 1966 samen met Annemarie Ehrlich en Liselotte Roeters van Lennep les in de euritmieopleiding in Den Haag, de latere Academie voor Eurythmie. Met de komst van Werner Barfod trad ze toe tot het ensemble van de Academie. Daarna werkte ze mee aan het kinderprogramma van Liselotte Roeters van Lennep, waarmee ze jaarlijks op tournee gingen langs vrije scholen en instituten. Op latere leeftijd behaalde Ank Smits het heileuritmiediploma bij Daffi Niederhäuser en is op dit gebied werkzaam geweest.

Anneke Baron: 'In 1990 kwam Ank Smits-den Ouden in het bestuur van Duindoorn, de antroposofische patiëntenvereniging in Den Haag. Zij formeerde de zogenoemde satellietgroepen, bestaande uit vertegenwoordigers van onder meer artsen, heileurythmisten, spraaktherapeuten en muziektherapeuten. Na vijf jaar zich volledig voor de vereniging te hebben ingezet trad zij af. Ank Smits-den Ouden was daadkrachtig, zij had een sterke wil. Ja was bij haar ja en nee was nee. Ze was opgewekt, sociaal en intelligent; altijd was zij bereid te helpen. In 1995 stopte ze met het actieve werkleven. In de zomer trokken zij en haar echtgenoot erop uit om te genieten in een stacaravan in Limburg, totdat hij een infarct kreeg. De verzorging werd voor haar te zwaar. Hans Smits verhuisde naar een verpleeghuis, waar zij hem iedere dag bezocht. Na een val belandde Ank Smits ook zelf in het verpleeghuis, zodat ze weer bij elkaar waren. Nadat haar echtgenoot in januari 2013 stierf, wilde Ank Smits beslist naar huis. Met een vierentwintig-uurs verpleging lukte dat. Na hevige pijnaanvallen weigerde ze naar het ziekenhuis te gaan. Een paar dagen later overleed zij in haar eigen vertrouwde omgeving op 16 augustus 2013.'