Componisten geboren tussen 1800 en 1899 

Hendrik Andriessen was een Nederlands organist en componist. Hij kwam uit een katholieke familie van kunstenaars. Ook zijn zoons Louis en Jurriaan werden bekende componisten. Hendrik Andriessen studeerde aan het Amsterdamsch Conservatorium bij Jean-Baptiste de Pauw (orgel) en Bernard Zweers (compositie). Hij bekwaamde zich vooral in orgelimprovisatie. Hij was bevriend met Alphons Diepenbrock. In de jaren 1927-49 was Andriessen docent muziektheorie en compositie aan het Amsterdams Conservatorium. Van 1949 tot 1957 was hij directeur van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. In de jaren rond 1920 legde Andriessen als componist zich toe op zowel het orgel als op vocale muziek. De liederencyclus Miroir de peine vormt hierin een hoogtepunt. Daarnaast componeerde Andriessen veel instrumentale muziek, zowel kamermuziek als orkestwerken en twee opera’s (Philomela en De Spiegel van Venetië). Hij experimenteerde zelfs met twaalftoonsreeksen (in de Symfonische Etude van 1953 en de Vierde symfonie uit 1954), zonder de tonaliteit uit het oog te verliezen. Vooral in de kerkmuziek heeft hij vernieuwing teweeggebracht. In zijn overige werk was hij gematigd-modern in een persoonlijke stijl die toegankelijk is, maar tegelijk diepgang heeft.