Hedendaagse muziek 

Vóór 1945 had de seriële schrijfwijze in Nederland nauwelijks navolgers, behalve bij Kees van Baaren (1906-1970), wiens belangrijkste dodecafonische werken, zoals de Sinfonia [geen voorbeeld op YouTube] en de Variazioni per Orchestra, echter pas tegen het eind van de jaren vijftig werden geschreven. Van Baaren is niet alleen als componist van belang, maar ook als leraar van onder andere Jan van Vlijmen (1935), Peter Schat (1935) en Louis Andriessen (1936), die vooral in hun vroege werk eveneens reekstechnieken toepasten. Verder kan men ook in latere composities van Rudolf Escher (1912-1980) seriële invloeden aantreffen, die hij op een eigenzinnige manier integreerde in zijn eigen polymelodische stijl.

De vervreemding van het publiek van het moderne componeren en de onvrede met de gevestigde uitvoeringspraktijk, leidden in de jaren zestig tot de Notenkrakersactie, waarbij behalve Van Vlijmen, Schat en Andriessen ook Reinbert de Leeuw (1938) en Misha Mengelberg (1935) betrokken waren, eveneens leerlingen van Van Baaren. Belangrijke resultaten van deze stellingname waren de collectieve politieke opera Reconstructie (1969) en de oprichting van het blaasorkest De Volharding en de Instant Composers Pool, een coöperatie voor improviserende musici en componisten. Ook door middel van speciale concertseries zoals de door Reinbert de Leeuw geïnitieerde Rondomconcerten probeerde men het contact met het publiek te herstellen.