Het einde van een tijdperk 

In het laatste kwart van de negentiende eeuw waren Europese musici enorm gefascineerd door Wagner en raakten nagenoeg alle componisten in zijn ban, al probeerden de meesten tegelijkertijd angstvallig hem niet te imiteren.

De laat-romantiek - ook wel aangeduid met belle époche - loopt ongeveer van 1885 tot 1915 en gaat over in de twintigste-eeuwse stroming. Bij deze componisten zien we dat de muzikale taal van de romantiek tot het uiterste wordt doorgevoerd. De grenzen worden opgezocht, wat zich bijvoorbeeld uit in buitennissig grote orkestsamenstellingen, enorm lange composities en vreemde samenklanken die de traditionele harmonische funkties (tonika, dominant, subdominant) gaan missen. Daar tegenover staat dan weer dat ook wordt teruggegrepen op vormen uit vorige periodes. Tegenover een romantisch vluchten uit de werkelijkheid, staat dan weer het vorm willen geven aan de werkelijkheid.