Schönberg en zijn leerlingen 

Waar bij Alban Berg de romantiek van zijn leraar Schönberg doorklinkt, komt in diens andere leerling, Anton Webern (I883-1945) de klassieke zijde van de meester naar voren: atonaliteit zonder romantiek. Webern schreef geen opera's, en maakte nooit gebruik van de Sprechstimme. Zijn werken worden beheerst door soberheid en opperste concentratie. Opvallend is Weberns voorkeur voor spiegelvormen, die ook in de symmetrisch gestructureerde reeksen van de meeste werken na zijn Symfonie tot uiting komt.

Het kan niet anders dan dat een geconcentreerde stijl als die van Webern leidt tot bondige composities van minimale lengte (vaak minder dan een minuut). Maar zelfs van 'grotere' werken als de Symfonie (1928) en het Strijkkwartet (1938) bedraagt de speeltijd slechts een minuut of acht, negen. De gecomprimeerde vorm en het ongebruikelijke idioom vragen van de luisteraar een meer dan gewone aandacht. Wat betreft de harmonische complexiteit en de dissonanten is de muziek van Webern echter een stuk toegankelijker dan die van Schönberg en veel andere twintigste-eeuwse componisten.

Het oeuvre van Webern is niet erg omvangrijk. Tijdens zijn leven vond hij weinig erkenning, maar na de Tweede Wereldoorlog nam de belangstelling geleidelijk toe. In Italië, Duitsland, Frankrijk en de Verenigde Staten werd zijn werk het uitgangspunt voor een aantal belangrijke nieuwe ontwikkelingen.